Meyhane Şiiri - Miray Seyyar

yabani sarmaşıklar gibi sardın bedenimi oysa sen
küçücük
bir
tohumdun
toprağın olamadım
çocukça bir edayla her gün seni suladım
kimse söylemedi
çok sularsam
çok büyümezdin
ben mi bizi çürüttüm?
çin seddi gibi dizilmiş duvar duvar ayrılıklar neden bizi ayırdı?
yığınlarca, çuvallarca afili söz her gün zihnime girmeye çalışırken onları senin sesinden bile düşünemedim
olmayana ihanet etmek istemedim
neden açmıyorsun?
lütfen
lütfen
ben artık dayanamıyorum, konuş benimle
belalar okudum kendime biliyorum, dönmedim mi her seferinde?
yaşlandığında
kocaman sallanan bir sandalyede bulmaca çözerken
bir anında haince, sessizce aklına giren düşünceler
kaygılar varken
fotoğrafıma denk gelirsen
odamdaki tabloyu başka evlerin duvarlarında görürsen
özlemez misin beni?
doğruyu söyle
kendini bile kabullenmeyen ayrılık hiç mi yakmıyor tenini?
ben sancılar içinde, dudağımda silik bir gülümsemeyle uyanıyorum
uyuyabilirsem
kabus görmek istemiyorum artık konuş benimle
gururumu ezme
sahip ol ona
konuş benimle