Meyhane Şiiri - Ünal Beşkese

Bir dumanlı hava, kısık soluklar,
Buğulu cam, ardında ıslak sokaklar...
Sarmaş-dolaş gözler ve kör ümitler,
Nazlı gelinler gibi beyaz kadehler
Öyle bir sihirle dolu;
İçtikçe yaşarız, yaşadıkça ölürüz,
Kadeh kadeh içeriz hatıraları.

Değince dudaklara bu sihirli kadeh,
-Çözülür de içimizdeki bağları-
Dağıtır demet demet eski hatıraları.
O, her biri bir masal taşıyan hatıralar...
O, her biri bir ömür yaşıyan hatıralar...

O kadehteki sihir bilmem ki nedir,
Giden sevgiliden bir haber verir.
Rakı sofrasıdır bu, elem yakışmaz;
Ağlatmaz bu haber bizi, güldürür,
Güleriz, bu gülüş bizi öldürür...

Sonra birden titretir o dumanlı havayı
Fî tarihinden kalma bir sevdanın şarkısı,
Bir mısra dolanır dudağına yarım-yamalak,
Ölsen, çatlasan gelmez arkası.
O yarım mısralar, ne şiirlerdir,
Ne anılarla doludur her biri;
Ne, sevgiliyle geçen o renkli günler,
Ne, şarkılar kadar ahenkli günler
Ne veda sahneleri, ne vefasız sevgililer,
Neler yaşarız o yarım mısrada, neler...

Değildir içkinin sarhoşluğundan
Dilin dolaşması, ellerin şaşırması,
Kime sorsan; gözlerin yaşarması
Bir pişmanlık acısından değildir.
Bir yağmur bulutudur o kadeh,
Ne getireceği hiç belli olmaz;
Kahkahalarla güler de içen,
Derdinden öleceği hiç belli olmaz.

O kadeh, o bulut, o meyhane havası,
Âşinasına âh! ...Ne hoş gider.
Ayık gelir gelmesine de kadeh,
Değince dudaklara hep sarhoş gider.

Coşar, içeriz-içer, coşarız,
Öldürür bizi bu, ama yaşarız...

Tekrar tekrar geçeriz hatıraları,
Kadeh kadeh içeriz hatıraları

(1960)