Meydey Meydey Şiiri - Nuh Karaaslan

Meydey meydey

İlk ve son çağrımdır:

Mademki;

Omzuna attığın cekettir zaman.

Kırmızı...

Karardığında,

Yere düşecektir…

Uykuya yenik düşünce ve kırmızıya;

Varsayıma bağlayalım umutları,

Var sayalım...

Var sayalım ki, o sonsuz uykunun vakti hiç gelmeyecek;

Tepineceğiz dünya dünya diye...

Düşmüşüz derin, kısır bir duyuya…

Usulca kapat gözlerini; sözlerim omzunda

Ki

Göz göze, omuz omuza…

Kaldırıp başımızı bakmayı maviliğe, unutturmuşlar bize…

Çırpındıkça,

Çırpındıkça, mavi yitiyor mu ne?

Oysa bizim,

Kendi parçalarımız çarpıyor yüzümüze,

Parçalanışlarımızı

Ve parçalarımızı izleyenlere inat

Hani senle,

Kursağımızda kalanları yaşamaya ant içmiştik,

Uzun uzadıya.

…vakitlerinde bu sonsuz sununun...

Öyleyse;

Avuçlarındaki su kadar duru,

Yudumlayalım tüm anıları,

Ve esnemeyen bir aşkın,

Yürek gücüne inanarak,

Ölümü yok sayalım…

Ve türküdeki kara yağız delikanlı,

Burnunda hızması ve sarı fistanı ile sarıca anasına inat,

Kararmış zamanların, kızıl aşkına inanarak…

Umudunu tırpanlamadım bak,

Umudu orak yaptım ellerimde, bıçkın bıçkın…

Üşenmeden yaşayacaksın, zamanı...

Ölesiye değil,

Doyasıya.