Meydandaki Bi(linç) Şiiri - Alaaddin Emre

‘’ İnsanların tatlıyla beslendiği yeter; bundan mideleri bile bozuldu.
Biraz acı ilaç, katı gerçekler gerek onlara.’’ Lermontov*

ıslık tiryakisi aldırmaz zamanın fısıltısına
yangın çıksa ne olur sanki ada vapurunda
salgınmış hastalıklar ne yani kimseye yanaşılmayacak mı
göçebe duraksarsa korkuluyor
eğri bir kazak örüyor olabilir mi diye
kül şarkılar uçuyor ortalıkta
bir çocuğun idam sehpasında kedi
terzi kumaşın son demini veriyor
iklime düğüm atıyorlar
öykünün bir yerinde sarsıntıdan söz edilmişse
mutlaka deprem mi gelmeli Anton Çehov ‘a göre **
kazıyıp sözcükleri yitirsem anlamlarını
diklenişlerimle göğe aksa bilincim
yüz pencere görse yüzüm
oyuncu tam anlamıyla oynayabilse ölümü
düdüklü kitap kapakları tenhalarda
yerçekimli şarap ayraçlarında
çıkmaz sokak kararlılığı
çanları delmek
masal ağızlı ablalar gebe
toplanmak acılı dağlarda
gecenin kökleriyle inmek
şişman bir yağmur yasa dışı
yıldız kaymak ip atlamak ya da sınıf
kalmak duraksamada
değil elbet bu sünepelere yakışır
acı zeytin tatlı ses olmak
kedi mırıltılı dingin
nakışcasına edilgin su
akmak korun tende çoğalttığı yanığa
sözün diline çizik atmak
yitik adreslere de sakıncalılara da
kara ak film kopmak fiilinden
kopartmak perde kararmadan pusu
çığlık aksanlı yabancı ol
oyna beter hastalıklarla
bak ayın şimdiki ya da yalın hali
vazgeçmeme durağı bekçisi
gecenin kara sayfasına mektup yaz
bir kuşaktan bir kuşağa
hangi sonsal ruh kalacak
yeryüzüyle gökyüzünde
biteviye asi uslar uslanmaz
uçar sonsuzdaki tözüne