Meyan Kökü Şiiri - Figen Güler

Sonsuzluğun diliyle konuşan meyan,
Gizli bir sabırdır damakta kalan.
Zehriyle şifa olur, sözleri sorgulu;
Kıvrılır kökleri, kader gibi tortulu.

Geçmişin yükünü hoyratça taşır,
Ağızda yanık bir hatıra bırakır.
Meyan kökü derler, adı kara yazı…
Bir bilsen, içinde ne öyküler saklı.

Bir aşkın yeraltı mektubu gibi,
Yalnızca anlayan anlatır kendini.
Anadolu’nun unutulmuş soluğu,
Çatlamış bir vadidir onun uykusu.

Tatlı olunmaz acıyla yoğrulmadan;
Geçmişin gölgesi döner çay bardağından.
Kendini anlatır Çiğdem’ in yanında,
Heyecanla, sabırla, sevgiyle aşkla.