Mevzu Sensizlik Şiiri - Çizgili Mavi

Sorun yalnızlık değil, sensizlik
En kalabalığındayım şehrin,
Pazarcı esnafı gibi bağırıyor herkes.
İki yanımdan akıp gidiyor caddeler.
Ben kavşağın tam ortasında duran,
Bulunduğu coğrafyaya göre kimi zaman bir tesbih...
Kimi zaman bir bir tiftik keçisi olan sessiz heykelim...
İki yanımdan koşturuyor insanlar, günler, mevsimler.
Ben tedirgin gözlerle ağlarken geçen zamana
Sorun yalnızlık değil, sensizlik!
En kalabalığındayım şehrin
Ama en kuytusundayım mahşerin!
Yüzüme gülen acılarım var, arkamdan konuşuyorlar...
Benimle göz göze gelince utancından susan acılar bunlar.
Ne zaman arkamı dönsem, sırtımdan vuruyorlar.
Geç kalıyorum kendimi savunmaya, beni hırpalıyorlar.
Soğuktan ellerim titriyor,
dedim ya bir tesbih heykeliyim ben Taş Han’da…
Kapkara, alabildiğine gümüş işlemeli bir Oltu taşı tesbih…
Küçük çocuklar, şehre gelen yerli ve yabancı turistler
benimle fotoğraf çektirmek için sıraya girerken…
Kimse görmüyor gümüş renginin, simsiyah taşlarımı ağarttığını.
Yalnız olmak güzel, sen sırtını döndüğünde seni vuran acıların
Bir başkası için bir anı, bir hatıra olabiliyor!
Zaten mevzu yalnızlık da değil, sensizlik!
En kalabalığındayım şehrin… Ve en kargaşasında mahşerin!
Bir akşam üstü telaşına yenik düşen yorgun bedenler gibi
Eve yetişmeye çalışmıyorum örneğin…
Herkes ve her şey koşturuyor, ben üşüyorum!
Üşüdüğümü bir ben görüyorum, biraz da sen anlıyorsun…
Kocatepe’de okunan akşam ezanı kulaklarımda yankılanırken
Sıhhiye Meydanında;
neredeyse elli yıldır hiç kıpırdamadan duran keçi heykeliyim ben!
Şehrin karmaşasını; gecenin bir vakti kapanan son pavyonla yolcu edip,
Sabahın ilk ışığıyla yeniden buyur eden, üşüyen heykel…
Üşüdüğümü bir ben biliyorum, bir de mendil satan çocuklar…
Bir de korsan kitap satan;
sattığı kitaplardan herhangi birinin herhangi bir sayfasını okusa
kendini bulacak olan ama üşüyen çocuklar…
Bir de sen görüyorsun üşüdüğümü,
Benimle bir sen fotoğraf çektirmiyorsun bir de çocuklar!
Çocukları mazur görürüm, üşüyorlar neticede ama
Sana itirazım var!
Sen intizar sanıyorsun ama değil…
Öyleyse de sana değil;
mevsime, yıla, zamana, güneşe, buluta intizar…
Sana itiraz…
Yalnız olmak güzel… Sensiz olmak zor.
Sorunun yalnızlık olmadığı çıplak gözle bakınca anlaşılamayabiliyor
Ama mevzu yalnızlık değil… Sensizlik!
Yalnızlığın içinde de sen varsın, sensizlik çok sensiz!
Aynı karede, aynı masanın etrafında veya aynı yolda
Yan yana olduğumuz fotoğraflar,
Macit Bey’in Rum hizmetlisi gibi en büyük yoldaşım, yalnızlığında…
Onlarla konuşuyorum, onlarla kahve içip sigara kokuyorum.
Bazen köpüklü tarafı bana denk geliyor kahvenin,
Sen fark etmeden değişiyorum fincan diye kullandığımız karton bardakları…
Zaman geçiyor en azından…
En azından yalnızlığında bir uğraşı oluyor…
Ama zor şey, sensizlik…
Sensizlik çok sessiz…
İnsanın kendi nefes alışverişinin sesine bile tahammül edemeyeceği kadar sessiz… Sensizlik!
Ve ben üzerimdeki yün postumdan utanmadan,
Tir tir titriyorum lapa lapa yağan kar altında!
Her zerrem birbirine değdikçe,
Bir kilise çanının çıkarttığı ses gibi yarıyor sensizlik içimi…
Çanlar benim için çalıyor…
Ben üşüyorum…
Bir de çocuklar üşüyor…
Bir de sen üşüyorsun Ağustos ortasında
Tiftik yünü yorganın altında ağlarken!
Sorun yalnızlık değil, sensizlik!
En kalabalığındayım şehrin,
En geç vaktinde saatin!
Yalnızım, üşüyorum!
Payıma sensizlik düşüyor…
Mevzu yalnızlık değil, sensizlik üşüyor!