Mevval Şiiri - Murat Haliloğlu

Kim bilir kaç yıldır ağlar sevenler,
Sevilenler alıp başını gitmiş...
Yare hasretimin azdığı günler,
Anlamam, sigaram ne ara bitmiş...

Halim ayansa da anlamaz yadlar.
Hep göğsümü tutar kaldı ellerim;
Başım baştan başa alevde yanar,
Derman diye suya daldı ellerim...

Senin benle ne işin var yabancı?
Her tarafım zaten hüzne boyanmış...
Başıma değmiş bir ok gibi sancı,
Ruhum bu günahı çaredir sanmış...

Zamanın gazabı var üstümüzde,
Hep hata yaptıkça yetişiyoruz!
Bir günah timsaliyiz üçümüz de,
Ben, sen ve o; beraber pişiyoruz...

Terk ettin onu, tekrar sevemezsin!
Oysaki bütün taşlar yerindedir¿
Bol bol küfür yersin de sövemezsin,
Çünkü bilirsin: kabahat sendedir...

Nesin sen? Gırtlağımın boğumunda
Alev saçan o şey? Ve kimsin ki
Cayamıyorum! Kir uçurumunda
Ne kadar temiz olabilirsin ki...

Sorular, ah sorular! Biz sordukça
Yerin bin kat dibine savrulacağız,
Şu gök kubbe başımızda durdukça,
Bir gün! En tepeye kurulacağız...

Ne heceler tükettim bu güne dek,
Size halimi gün gibi anlattım...
Kalemimin ucundan püskürterek,
Sözlerimle kulakları çınlattım...

Duyamadınız beni efendiler!
Bambaşka bir yere aldılar beni.
Uykusuz gecelerimde geldiler,
Siz uyurken yakaladılar beni...

Şimdi kağıttan bir evim var benim:
Sizsiz yaşıyorum ben matemimi...
Önümde dert ırmağı akar benim,
Bıraktım ona kağıttan gemimi...

Bana yerimi sorarsanız eğer,
İşte o geminin güvertesinde;
Yürüdüğüm yol hep yanlışmış meğer,
Hayatım ki artık son kertesinde...

29 Aralık 2017