Mevt Treni Şiiri - Bedirhan Kemal Çolak

Hep el salladım ne zaman önümden geçse bu tren,
Ne hikmet ki bir daha gelmiyor bu trenle giden.
Okyanusun dibine yahut semayadır yolculuk,
Ahh... Kaybolan onlar değil aslında biz kaybolduk.

Şu küçücük dünyanın arzularında boğulduk biz,
Tam batıyorken; çırpınıp durmak ne kadar da yersiz.
Bir zamanlar el salladığım bu trenin elbet,
Bir yolcusu da ben olacaktım, nedir bu hayret.

Sefayı çekmişsin fakat unutmuştun cefayı,
Vurdumduymaz gözlerin koyvermeli gözyaşları.
Ahü vah edip sızlamak bizim ne haddimize,
Lal eyleyin ağlamaktır ne yazık ki düşen bize.

Hani nerde o tertemiz bebekten geriye kalan?
Şu günahkar kalbinden şimdi azcık da olsa utan.
Mert uzakta değil ki belki sandığından da yakın,
Bu zamana dek ağlamadınız bari şimdi ağlayın...