Mevsimsiz Kar Şiiri - Murat Pirbudak

mevsim gibi yasardım ben hep sende
bir yaz yağmuru kadar serindim teninde
bir kış güneşi kadar parlaktım gözlerinde
şimdi mevsimin kışmı hep senin; güneşsiz
ne yaparsın yaz yağmurun olmadan
sen alışılmadık bir duyguydun bende
öyle yaşanılasıydın ki yaşaya yaşaya
bitiremedim sende ömrümü
her mevsim güzeldi seninle
şimdi sensiz ben hiç bir mevsim yaşayamam
uğultusu bol bir ruzgar olsam
esecek yön bulamam
mevsimsiz bir kar gibi yağarken
soğuk soğuk düşerdim tenine
ve erirdim avuçlarında
yağan kardan sonra açan güneş olsam kaybolurdum göz bebeklerinde
şimdi mevsimsiz karlarda annesini kaybetmiş yavru bir kuş kadar çaresizim
ve canımı yakarken bu kor acımasızca
ben hep sende söndüğümü hissederim
ve bilirim sana kavuşup
yeniden kır çiçeklerinin açtığı
bir bahar mevsimi olmayı hayal ederken
ben her seferinde kışın başlangıcına dönerim
şimdi sen kamaştırmıyorsun ya gözlerimi inan çok özledim seni
en az mutluluğu özlediğim kadar
yeniden mutlu olmayı hayal ettim hep
bir kez daha senin gözlerine bakmayı hayal ettiğim kadar
şimdi bu hayalimde diğerleri gibi
mevsimsiz karların altında kaldı
onların kurtulması için bahar lazım
baharım içinde bana sen lazımsın
dön gel artık bana değişik bir iklim gibi
ki bu soğuk ve karlı mevsim son bulsun

murat pirbudak