Mevsimsiz Düş Bahçesi Şiiri - Sümbül Işık

Sonbahar gidiyor,
yaprakları yanına alarak.
Gümüş varaklı çitler hayal ediyorum,
Sınırsız bahçem için.
Uğur böcekleri, bal böcekleri çiziyorum bir bir.
Renkler alabildiğine renkli, öbek öbek.
Kuşlar olabildiğince özgür yürüyor.
Kar tanesi ile kozadan çıkmış kelebeğin öyküsü,
Başını döndürüyor kardelenin.
Zaman veda ediyor geçmişe ve geleceğe.
Ben geliyorum, sonbahar geliyor mevsimsiz düş bahçesine,
Yaprakları yanına alarak.
Yaprakları yerleştirmeyi rüzgara bırakıyorum.
Umut doğuyor ve büyüyor,
Sonra umut oluyor düş bahçesinde, taze yeşil.
Sihirli aynalarda,
Kendimi kendime,
Geleceğimi, geçmişime benzetiyorum.
Yazıyor ve yazdığını yaşıyor o, görüyorum.
Kendi romanlarından çıkıyor,
Anıları sırtında, ağırlığınca.
Eşlik ediyor bir flüt sesi.
Melodilerle, anılar taşınıyor bir zamandan başka bir zamana.
Dans ritüelleriyle yeniden yorumlanıyor tutku.
Aşk böcekleri kutlamada.
Hiç kimse hizmet etmiyor başka bi amaca.
Özlemle anlar yaşanıyor, saatlerce,
Kendiliğinden.
Mevsimsiz yaşanıyor herşey,
Düş bahçesinde,
Zaman beklemede.