Mevsimsiz Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Her mevsimden hep dört mevsime
Toprağa düşen yağmurdan bulutlara
Şükürler olsun ki rengarenk ışıyana da
Şu gök kubbenin her zerresi içimizde
Gönlümüzü doyuran gözlerimizden
Söz söyleyebilen dilimize, hayallerimize…
Ağzımızdan dökülecek her bir kelimeden
Kuş nağmeleriyle rüzgarda uçan sesimize
Kar da dağda filizlenecek kış çiçeğine de
Selam olsun, yetmiş yedi buçuk millete de
Yollarda nefesi bitse de yıkılıp kalmadan
Yeniden dirilip tekrar ayağa kalkabilenlere..
Yürümek ayaklarımızla tutmak ellerimizle
Sarılmak başka bir şey başlayan yüreğimizde
Her zaman bu böyle olamıyor hep bir nedenle
Şu anda mesela bugün soğuk bir Pazar gününde
Duvar gibi gri bulutlar sarmış her yanı, bizi de
Ne çok soğudu ah bu İstanbul sonunda Ekim’de..
Duvarların arkasında hayatlar; bu geçip giden
Gözler ekranlarda; yalnız olan da olmayan da…
Başka bir yerde an da kuraklık var yağmur yok ama
Çöllerde ya da uzak bir yerlerde kurak göllerde
Hiç sevilmemiş kadınlar, adamların orta yerinde
Dışımızın dışında daha çok içimizde bir şeylerle
Ne de çok benziyoruz yakın bakınca birbirimize…
Şurada yeni Kasım’a daha pek bir şey kalmadı da
Bu bir potansiyel sonuçta varolan ama her insanda
Dişimizi bu kadar sıkmasak kasılıp kalmasak ya!
Sonra, Kışın herkes düşüyor inanın buz gibi sokaklarda…

Yılmaz BEKTAŞ