Mevsimlerin Gözyaşları Şiiri - Yorumlar

Selahattin Yetgin
1613

ŞİİR


34

TAKİPÇİ

Nasıl da unutmuştum seni sevmeyi. Fırtınalarımın sükûta kavuştuğu, acımın fırdöndü ilmeklerinden kurtulduğu bir anda yeniden dikildin karşıma. Gözlerini unutmayı her istediğimde, kör bıçaklarla taa kornea tabakama kadar işlediğinde divane bir sarsılışla yeniden sokuldun içerime.

Yılların hesabını görmeye niyet ettiğimizde bir Kasım yangınıydı içimizde durmadan yanan. Bedenin bir Nisan goncası gibi titriyor, yüreğin Ağustos yediverenleri gibi deşiliyor, kapıda dikilen zalim şubat iliklerimizi donduruyordu. Eylül bizden izin isteyerek ayrılmış, ekim'in sarı yaprakları üzerinde yürüyüşlerimiz puslu bir odada bizi terk etmişti. Şiirlerimizi altımıza serip, söylenmemiş tüm sözlerimizi birbirimize söyleyip karanlıkta birbirimizi bulmuştuk.

Dudaklarımız yıllardan öç alırcasına acımasız mevsimlere kızgın, nisan goncaları gibi patlıyordu. Ellerimiz kenetlenmiş, mart'ın çözümsüz çığlıklarında direncimizi yitirmiştik. Aynı odada, aynı karanlıkta menekşeler, çiğdemler, nergisler, yaseminler demet demet çiçeklerle girdiler içeri ve mayısın rengârenk izdüşümünde usulca bırakıp gittiler kucaklarındakileri.

Açılmıştı göğsün, entarin yavaşça sıyrılmıştı ayaklarından. Dağlar sallanıyor, ırmaklar tersine akıyor, mevsimler gözyaşı döküyordu sessiz iniltilerle. Sevdamızın istasyonundan kalkan tren gıcırdayarak ilerliyordu dünyanın öbür ucuna. Dumanlar dağılmış, içimizin fırtınaları yıllardır sığındığımız limandan ayrılmış, gönlümüzün sarı ovaları yemyeşil oluvermişti.

Tamamını Oku

Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta