Mevsimlerin Ardından Şiiri - Hamza Kaplan

I
Arkasından yetişemiyoruz zamanın
Bir debdebe almış başını gidiyor
İçimizde verdiğimiz savaşlar yetmezmiş gibi
Birde zamanın kötü yüzü;
Bütün kirli bilenmişlikleriye geliyor üstümüze
En çok da alışamadıklarımız yoruyor bizi
Dünya gibi, yaşamak gibi
Belki de kendimiz gibi...

Mevsimler ömrümüzün en büyük şahidi
Habersiz yürüyüp geçtiğimiz kaldırımlarda
Bilsek ki ne hüzünler saklı
Çaresizlik içinde çare arayanlar
Hangi kapıyı çalıp nereye sığınmalı?
Göçmen kuşlar gittiği ülkelerde
Kim bilir hangi sırlara vakıftı
Vecd ile çelik dağları eritenlerin
Hayalleri aydınlatırdı hep;
Kimsesizlerin el açtığı simsiyah afakı
Onlar ki akıncı atlarının ayaklarına bir derman
Toz bulutlarından doğan nizamın doğurucuları...

II
Kapıların aralanması gözler tavandayken
Bir muştudur ruha, tutsaklık esaretinden
Böyleyken inşa etmek cenneti;
Dünyaya kurduğumuz muzahrafat ve sahte evlerimizden
Üstelik her şey avuçlarimızdan bir bir kayıp giderken
Ölüm, kapıda yakıcı ayaz gibi kol gezerken
Azrail bir lahza ötede saatiyle beklerken
Mazlumların fecir vaktindeki ahları yükselirken
Sular sellere, geceler gül rengine yaklaşmışken
Bütün düşüncelerin tarumar olacağı o haberlerden!
Habersizmişçesine yaşarken...

Sükut bazen isyandır arifin hal dilinde
Yağız atlar şikayetçi, mevsimler davacı bizden...
İşte böyle, yine yürüyoruz
Mevsimler de geçiyor yine
Her şeye rağmen bir mücadeledir devam ediyor hayat
Kalanlar mı şanslı yoksa gidenler mi bahtiyar?
Sualler bir mıh gibi sıralanıyor perdesi kalkmışların zihninde...