Mevsimlerden yine sen Şiiri - Taner Doğan

Mevsimlerden yine sen!
Yokluğun donduruyor.
Ellerim buz gibi...

Ayrılığın yaprakları dökülüyor can kenarıma.
Bulutlar yar topluyor!
Yağdı yağacak üzerime.
Sığınacak bir aşkım da kalmadı.
Kuytu bir köşeye çekilmiş benliğim!
Karantinaya alınmış hayallerim.
Ve bir cami avlusuna bıraktığım kalbimle,
Üşüyoruz yokluğunun dondurucu soğuğuyla.

Mevsimlerden yine sen!
Dışarısı buz gibi.
Hatıraları yaksam ısınacağım hani.
Ama el vermiyor yüreğim!
Yardan kalan üç beş kağıt parçasını tutuşturmaya.
Sen yıne yüzünü gösterdiği anlayacağın!
Nefesim bile kokuyor aşksızlıktan.
Sol yanımda hafif sancılar,
çekmecemde dolup taşan kırmızı reçeteli ilaçlar.
Bir intihar gibi ömrümü adadığım sevdalar,
bavuluma topladığım kat kat dostlar.
Hepsi ihbar ediyor beni aşka.
Kaçacak bir sen arıyor,bulamıyorum.

Mevsimlerden yine sen!
Donmuyor ölüyorum...