Mevsimler ve insanlar Şiiri - Kemal Polat

Onlar'ki yeniden doğmanın
Yepyeni mutluluğunu yaşadılar
Gözlerini açtıukları dünya,
Onların yeni dünyası
Yepyeni umut dünyalarıydı.

Bilinmez kaç yıllarının geçtiği,
Yaşamdan yaşama koştular;
Ne dünya onlardan bıktı,
Ne de onlar dünyadan
Hazlar onları bırakmadı...
Onlarda hazlardan bıkmadı.

Ne güneşler doğdu;
Güzel baharlar yaşadılar
Kışları yazları unuttular...
Mevsimler bir bir geçip gitti,
Onlar kendi dünyalarında
Hep bahar olacak sandılar.

Mevsimler geçip giderken
Zaman dağları, ovaları, aşındırdı;
Onlar kuşaktan, kuşağa,
Zamanın yıkıcılığına aldırmadılar
Sonunda baharlar bitti,
Her yer tarumar oldu...
Herşeyin sonu gibi, çok geç anladılar
Baharların da, yazların da son bulduğunu.