Mevsimler ve İnsan Şiiri - Mutlu Alkan

Ey İnsan, ömür dediğin değil mi dört mevsim
Ruhlar gibi bedenler değişik, hep farklı kesim
Önemli olan amelin, ne mal ne mülk ne de isim
Peygamber kızına yok ki iltimas, sana olsun nefsim

İlkbahar da renkler ve doğa nasıl uyanırsa
Ân olur güneş açar ân olur yağmur yağarsa
Hayat da böyle değil mi, insanoğlu anlarsa
Şaşırmasın bugün gülerken yarın ağlarsa

Bazen de yaz gibi hayat, bunaltıcı ve sıcak
Kimisine harman kimisine derman olacak
Gerçek şu, ölüm, kim, nasıl, nereye kaçacak?
Toprak kuru fakat sığınılacak tek kucak

Yapraklar gibi mecalin dökülecek güz de
Çatlaklar oluşacak ruh da, ten de ve yüz de
On, yirmi, kırk, elli, yetmiş, belki de yüzde
Ecelin gelecek, kapın çalınacak son düzde

Kış da yağan kar gibi beyaz, nasipse kefen
Günahlar çok ağır, terazide zorlanır kefen
Sana yük, hayra kullanmadığın ilim ve fen
Çare yok ki artık tövbe etsen de giderken

Baharda çiçek açıp da yazın meyveye duran
Ağaçlar gibisin, güzün yapraklarını savuran
Kışın, baharı beklemek için, toprak da uyuyan
İki Cihan misali, Dünya ve Ahiret, artık uyan
(25.03.2016)