Mevsimler ve Duygular...

İlk şiir yazmaya başladığım dönemlerden , ilkokul sıralarından kalma şiirlerimden biri :))))

İlkbahar geldi yine…
Doğa bayram yapıyor
Her şey ama her şey şarkı söylüyor
Kuşlar, balıklar…
Hatta çiçekler bile
Sevinçler, coşkular
Yeni hayatlar….
Çiçek açmış ağaçların
Sabahları yapraklarında ki çiğ taneleri bile
Sevinçten şarkı söylüyorlar
Ve insanlar…
Sabahın erken saatlerinde, o gür sesiyle uyanırken horozun
İçlerindeki anlayamadıkları hareketlenmeler, saadetlerle
Kışın kederini, karanlığı atıverirler içlerinden…

Şimdi hava sıcak, bunaltıyor insanı
İnsanlar yerlerinde duramıyorlar
Birbirleriyle kaynaşıyor
Yaşama arzusuyla doluyorlar
Ağaçlar dallarını eğmişler
Yazın yakıcı sıcağından
Toprağa sığınıyorlar…
Ağaçlar toprağa
Kuşlar ağaçlara
İnsanlar insanlara
Yani herkes birbirine sığınıyor
Kendine bir eş, bir dost, bir arkadaş
Sığınacak bir yer arıyor
Yaz, insanı hayata bağlıyor…

İşte yine geldi sonbahar…
Ağaçlar soyunuyorlar
Yazın bunaltıcı sıcağından kurtulmak için
Hayat, yavaş yavaş bitiyor
Ölüm rüzgarı çarpıyor yüzümüze, hırslı hırslı…
Bütün öfkesini veriyor bize
Hıncını bizden alıyor sanki…
Ve insanlarda
Kışın yavaş yavaş yaklaşmasıyla bunalıyorlar
Canlılıklarını yitiriyor, kederleniyorlar…
Kendilerini kaybediyor
Duygularıyla çetin bir savaş ediyorlar…

Ve her şey bitti…
Ayazlı günler başladı
Dışarısı fırtınalı
Ve bunun haricinde
İnsanların kafasında da büyük şimşekler çakıyor
Fırtınalar oluyor
Karanlık günlerde, düşüncelerde kararıyor
Aydınlık günlere büyük bir özlem duyuluyor…
Ölüm rüzgarı daha da hırslanıyor
Bütün gücüyle püskürüyor bize..
Sokaklar Azrail kaynıyor
Ölüm, bizi bekliyor
Ve kış bize gücünü gösteriyor
Her şeyi bitiriyor…