Mevsimleri İzlerken Şiiri - Songül A Yılmaz

Kalan günleri bırak, nen kaldı ki bir düşün?
Nasıl oldu evrenin nasıl idi dün düş ün?
Ruhuna şöyle bir sor, zamanda nasıl doldun?
Deme sakın! Ne zaman yarım asırlık oldun.

***
Ne uzun kirpiklerin, ne de inci diş kaldı.
Gözlerin hani badem, dudakların baldandı.
Tıpkı anan babandı, ruh da iz bırakandı.
Geçmişinden bu güne, bir öpücük haz kaldı.

***
Sevdalara dalar da, beyhudece yanardın.
Alev yayardı tenin, solmazdı ki hiç benzin.
Şuh bakışlar atarak acizleri ezerdin.
Geç olsa da sevgimin kıymetini anladın.

***
Zevk i sefa içinde mevsimleri izlerken.
Şimdi geçmese zaman sürsek sefa diyendin.
Bilmedin ki sevgilim mevsim olan da sendin.
Hayli zaman geçince, anladın ki gidendin.

***
Rengin bile soldu da, adım olgundur dedin.
Evrenin dişlisin de maşuk ettin ezdirdin.
Fark etmedin sevgilim, zamanı boşa yedin.
Bülbül zaten esrindi, boşa figan eyledin.