Ey mevsimler,
Bir bir kayarsın avuçlarımızdan
Ne yaz kaldı,ne sonbahar
Ne kış kaldı,ne ilkbahar
Ey mevsimler,hep gidişedir hüznüm
Kalan bir yanım var içinizde
Kim bilir beni,hangi fotoğraf karesi
Bir yazı,bir kışı; ilkbahar ve de sonbahar
Benim fotoğrafım hanginizde saklı?
Ayrılışın fotoğrafı mevsimler,
Bizi bıraktığınız gibi
Yüreğimizi sizde bıraktık…
Ya biz sizi ne zaman bırakacağız?
Bırakıp bırakıp giden mevsimler…
*** *** *** *** ***
Bir kız çocuğunun gülüşü baharda
Tebessümü kalır denizden bir martının
Sonbaharda bir yaprağın düşüşü
İçime düştü bu kış,ayrılığın soğuğu
Şimdi hüzün vaktidir,bilirim
Zordur ayrılıklar ve ansızın terk edip gitmeler…
Bir kız çocuğunun okul bahçesinde düşüşüdür,
Düşüp de ölüşüdür mevsimler…
Annesi ne de zordadır,dardadır bu sonbahar
Kalbim hangi mevsimde şimdi?
Beni kesen soğuklar,yüzüme çarpan rüzgar
Haber var mı uzaklardan…
Dokuz yaşındaki Beyza,
Hangi hastanenin morgundadır,şimdi İstanbul’da
Mevsimler,mevsimler,mevsimler
Bazen doğanlara,bazen ölenlere
Bir anne yüreğine inen sancılar ve acılar
Hangi mevsimde saklıdır?
Hüznüm alır giderken beni,
Beklerim ben de bir mevsimi
Ne çaresi vardır gidişin,
Ne de kimse bekler seni
Ha odandasın evinde,bir başına
Ha kalabalıklar içinde,
Gördün mü kendini,bir karış toprak içinde
Bir bir hesabı sorulur günün,aldığın tek bir nefeste
Aah çocuk,hayattan giden çocuk,
Düşmek zamanıydı,biliyorum
Mevsim sonbahardı,yapraklar
Yapraklar gibi düştün oyunda
Bir başına bırakıp gittin bizi.
Arkanda annenin feryatları,
Arkanda yüreğimin acısı
Be çocuk,şimdi kavuşmak vaktiydi
Mevsimin bu sonbaharmış…
Mevsimim ne zaman diye beklerken çocuk!
Aldım haberini,yüreğim yandı
Çocuk yüzün ve mavi gözlerin
Şimdi evinde yok çocuk!
Annen ve kardeşlerin boynu bükük,
Sense gökyüzünde meleklerle be çocuk,
Meleklerle tebessüm edip durursun,
Babam nerde diye?
Babalar çocuk hep uzaktadır
Bil ki senin için be çocuk
Sen sevemesen de,sever babalar
Saçını okşayamasa da,
Yüreğindedir çocuk,yüreğinde
Ahh mevsimler,mevsimler
Kaç yaz kavrulduk,kaç kış üşüdük
Baharlarla gelen yağmur sonrası,
Toprak kokar,berraktır gökyüzü
Sen ne bilirsin şimdi; acı nerdedir,hüzün nerde?
Acı bizde,hüzün bizde
Sabır bizde,şükür bizde
Düşme çocuk düşme
Bu sonbahar,kal bizimle!
İzmir.24.09.2007
Mehmet DemirkapıKayıt Tarihi : 25.9.2007 00:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
İftara yakındı haberini aldık Beyza'nın.Haber acıydı.Şairin dediği gibiydi tam da; '.............................................. İçimde kaynayan bir mahşer var Bu mahşer bir de annelerin kalbinde kaynar Çünkü onlar yün örerken pencere önlerinde Ya da çamaşır sererken bahçelerde Alıverirler kara haberini ansızın Okul dönüşü trafik kazasında Can veren oğullarının ....................................................'(Erdem Beyazıt_sana,bana vatanıma,ülkemin insanlarına dair..) Beyza dokuz yaşındaydı.Okuldaydı.Henüz yemişti yemeğini.Oynarken düştü,başını çarptı...Ve oracıkta ayrıldı aramızdan... İkizi de vardı.Onu tek bıraktı.Dört kızdan biri,şimdi yok. Çaybaşı yeni köyden.Komşu.Baldızdan aldık haberi. İşte bir sonbahar akşamı.Eve dönerken yolda,birden bastırdı sağanak...Mecburen yolun sağına çekip,dörtlüleri yaktım.Kağıtla ve kalemle buluştu kelimeler...Dışarda hava karanlık,dışarda rüzgar vardı...Yoldan geçenler,sebebsiz duran adama şaşkın şaşkın bakıyorlardı.. Bense hüzne adadım bu akşamı...Hüzün içimizde.Yağmur yağmadı bu gece...Yağmura inat,gözyaşı bu gecede yağmur gibi yağdı,acıyla yanan yüreklere...Yürekler kim bilir nerde?
Kişiliğine, arkadaşlığına, dostluğuna onu tanıdığım günden bu yana her zaman ihtiyaç duyduğum Mehmet Demir kapının bu güzel şiirini okumakta geç kalmış olmanın hüznünü yaşayarak yazıyorum bu satırları.
Sen iyi bir şair. İyi bir dost ve mükemmel bir insansın Sevgili dostum. Ve iyi ki tanıdım seni. İyi ki varsın. Yüreğinle, kaleminle iyi ki okutuyorsun bizlere gönül telinin incilerini..
Şiirinden dolayı seni tebrik etmek ne derece yeterli, bilmiyorum ama duygularımı ancak böyle ifade edebiliyorum.
Sevgilerimle can dostum..
Evet onlar 4 kardeşti.Aynı zamanda bizlerin de elimizde yetişen çocuktu.Bizim de kızımızdı ,kardeşleri dörtten fazlaydı.Sokaktaki tüm çocuklar kardeşiydi.Hala kulaklarımda 'Miray hadi dışarı çık oynayalım' deyişi.
Çocuk Rusya'da çalışan babasının zorlukla yaptığı Beyza'nın deyişiyle pembe boyalı evlerine geçeli daha 3 ay olmuştu.Debremde yaptıkları gecekondudan taşındıkları tek katlı pembe boyalı ev.Ne bilsin ki Beyza...
TÜM YORUMLAR (2)