Mevsimler Şiiri - Nergis Karadağ

Döktü yapraklarını duygular
Deniz maviye soyundu yeni baştan
Bir türkü tutturdu zaman
Ölüme inat yol boylarında
Telefon tellerinde asılı kuşlar
Zamansa eski cumalarda

Tohumlar çatlayacak birazdan
Ellerin girecek rüyama
Mevsimler yıkılacak ard arda
Ayazında ürperecek zaman
Yine ağlayacak çocuklar
Mendilin olmayacak

Ekvator sıcaklığında eriyecek dün
Yarın ha geldi ha gelecek
Baharı saracaklar yarama
Sen olmayacaksın biliyorum
Sarı dikenler olacak ayaklarımda
Bugün hiç olmayacak

Yalnızlığın tortuları yeşerecek yağmurda
Ayak izlerine dökülecek her damla
Ve sen yanı başımda
Çok uzağımda olacaksın
Çeşme başında kalacak deyişlerin özü
Yanacağız yanmasına da

Sevme iyisi mi
Gökyüzünü tualine indir en yeşilinden
Dağılan bulutları topla
Bir dağ başında unut uykularını
Ya da ağla benim gibi doyasıya
Ellerini mevsimlere uzat

Ağırlaşan bu sevda omuzumdaki
Yüreğimdeki yara eskiden kalma
Ürkekse adımların
Uçuşuyorsa gökyüzünde sevda yeli
Yeniden uykuya dalma
Beni düşünme dört mevsim

Mevsimler ağır suçlu
Karakışta donar düşler
Her bahar seni ağlarım
Temmuzda saçların sararır başaklarda
Sen gelirsin sonbaharda
İş işten geçmiş olur