Mevsimini Bulamayan Kul

Her gün ölen birini öldüremezsin.
Ölüp ölüp dirilenle baş edemezsin.
"Yolundan döndü" diyorsan şayet,
Açılmamış yoldan döndüremezsin.

Kandırmak kolaydır insanın kendini,
Herkesin kendinedir hayatın sillesi,
Senin acın devasa zannedersin,
Devayı bulunca gerçeği fark edersin.

Seyranlığım kendimi bildiğimdendir,
Yoldan kırklanıp da geçtiğimdendir,
Samanlığı milimine fethedip de,
Dibine kibrit suyu döktüğümdendir.

Boy ölçmek huyum değil ki,
Çünkü bendeki boy değil ki,
Sen giriyorsan çayırda yarışa,
Benim doğam çayır değil ki.

İkimizde de gökyüzü var.
Senin ki kıştır benimki bahar.
Sen dersin "şimşekler çakıyor"
Benim baharda tufanlar var.

Neyin derdinde şu alem,
Sanki ölmeyecek elalem.
Malını mülkünü sokmuş tabuta,
Götürürüm derdinde kalem kalem.

Yer ile gök arası bile bomboş,
İnsanla insan arası hep mahoş.
Bunca boşluk varken şu alemde,
Sen bir sağâ koş bir sola koş.

Kulun bahçesi yok ama arar durur,
Yeşil çınarını sorar da durur,
Bilse ki çınar da bahçe de kendi,
Kendi kendini tez elden bulur.

Kendi peşinden gitmeyen delirir
Gölgesini aslı ile değişir
Işığın söndüğü anda
Esamesi mum gibi erir.

16 Temmuz 2019