Mevsiminde Gel! Şiiri - Bahattin Karagöz

Deli gönül efkar yüklü, bunlusun,
Karadeniz deyip düşe dal da gel! .
Kaçkarda çobansın, ak koyunlusun,
Kiraz ol, dudakta, yeşil dalda gel! .

Şimdi reyhan gibi kokar çiçeği.
Özlemiştir kurdu, börtü böceği.
Saklama yürekte yanan gerçeği,
Derinden iç çekip yele sal da gel!

Soğuktur suları, nemlidir yeli,
Özlemle açılır sözün evveli.
Gönlüm, hudut bilmez, deli mi deli,
Zirvelerden kafi öğüt al da gel! ...

Hey yolcu, sılaya var da git erken,
Dinmez gönüllerde bu sevgi, derken.
Renklerin mevsimi dönüp giderken
Yeşilde, mavide, morda, alda gel! ...

Doğudan Batıya doğru uzanır.
-Cilvesinden hangi yiğit usanır? -
Bu dağlar, acıyı, sevinci tanır;
Sazından kemençe, tulum çal da gel! ...

Sevinçler sevince yamana, yetiş!
Zafer muştulayan zamana yetiş! .
Sana duyurulan amana yetiş;
Geç kalma, at binip tam dört nalda gel! ...

Toprağın üstünde sımsıcak buğu,
Yeni doğumlarda yerin kabuğu.
Çekip çevirmeli çifti çubuğu,
Geçmişle hallenip istikbalde gel! ...