Mevsimin nisan tesellisi

kendiliğinden geliyor bahar
toprağa dur diyemiyorsun işte
vakitsiz çiçeğe durmuş meyve
ben sana duruyorum gittiğin yerden
yüzüm gölgene bakıyor öyle kırılgan
gözlerim sen varsan gözüm

sen yoksun ya şimdilerde
bilsen nasıl öksüzüm

bildiğim tüm kutsallıklardan sıyrılıyorum
etimden kemiğimden ruhumdan
işlediğin ve iliştiğin ne'm varsa
kendimi nasıl da yadsıyorum
adını çağıran herkese kızıyorum
seni sormayana küsüyorum

yoksun ya şu sıra sen
bilsen nasıl korkuyorum

ardınsıra ağlayacak hiçbir sözün yok
yolunu bir söz uğruna beklemiyorum
diz çöktürecek boyun büktürecek
gecelerce dil döktürecek serçeye küstürecek
çünkülenecek hiçbir nedenim yok
dün varlığınla güzeldi bugün dünden de güzel
yarına kıyacak zulmüm yok

sen şimdi mevsimsizsin ya
bilsen nasıl üzülüyorum

nisaN.