...Mevsim Körlüğü... Şiiri - Naime Erlaçin

yürek atlıları seferberliğinde
mevsim körü olmaktayım
anarşist kalbim bir angaryadır terkimde

nicedir pası çözülüyor dilin
muhacir şiirlerden taşındım bak!
geçmişten yadigâr
yaşlı bir söğüt dağlıyor tenimi
tımar ediliyor ilkel duygular
mezada çıkartıyor vahşet balçık günlerimi

silkeliyorum bedeni doğanın kırbacıyla
tanıklık ediyor infilaka kış temrinleri
evimin eşiği bir kez daha kırklanıyor
sandık odasından sızan ışıktan başka
her buyruğa isyankâr
lavanta kokusu kadar keskin ve tatlı bir uyanışa

sınırsız kefaletini izliyorum ân’ın...

yiğit bir mevsim uyanırken ufukta
istiap haddini aşmış kalbimle
saten çarşafına sığınıyoruz imgenin
cephane arayan eşkıyaca ürkek
duygu hakimiyetinde
dil yangınlarına banıyoruz
el değmemiş bakir sütünü şiirin

perçinleri parçalıyor çatlak dudaklar...

bahardı ana toprağımız bizim
en iyi sen bilirsin mevsim körlüğünü
ışığa vurgun asi kalbim ey!
en iyi sen

nisan’lar unutmaz hatırlar...

(4 Nisan 2005)