Mevsim kış Şiiri - Necmi Kavuncu

MEVSİM KIŞ

İliklere işliyor soğuk dışarda kar,
Kuşlar çığlık çığlıga bağrışır.
ya evi olmayan insanlar ne yapar,
... kuytu bir köşede kaderine ağlaşır...

Dışarısı soguk,kış kıyamet dışarısı ayaz,
kar fırtına tipi,dışarısı papaz harmanı.
harmanda cazgır bağırır avaz avaz,
aha sevdadan yıkılan delikenlı bu olmalı.
yağma artık ne olur kar,dinlen biraz.
şimdi sevdaların doruklara çıkma zamanı..

Gözlerde sis buğu,sızısı yürekleri dağlar,
kaç çataldır bilinmez ana baba yüreği,
gelmiyecekleri belli ama gönülleri umar,
giymeden yakası yeni olmayan gömleği,
gözleri dolu,sisli puslu yollara bakar.
Boğazlarında düğüm düğüm çaresizliği,
bir elde mendil,diğerinde mum yakar..

Mevsim kış ne çare, son demleri ömrün,
ilkbahar belkide hiç gelmeyecek.
nerde hata yaptım diye,dövün ha dövün.
bir küçük kulubede çok görülecek.
Söylenmemiş olsa bile,son cümle son sözün...

Ne olur yağma artık kar,bak anam ağladı.
daha bitirilecek bir sürü işimiz var.
Çoçuklar yetiştirdik,daha mayalanmadı.
diploma verdik ellerine,ama neye yarar.
ana baba kıymeti yeterince anlatılamadı.
Dışarda bekliyorsinsice, tuzaklar,akbabalar...

Dışarısının havası yüreklerde yansıdı büsbütün.
İçerisi nekadar sıcaksada,erimiyor buzlar.
İşte mevsim kış,son mevsimi,son durağı ömrün...
Son mevsime gelmeden başladı kırılmalar.
sırf bu yüzden hayata açık gidecek iki gözün...

ŞİİR; NECMİ KAVUNCU