Mevsim Kış Şiiri - Mehmet Ayhan Günaydın

MEVSİM KIŞ

Mevsim kış,
Havada pus var.
Havada kar var.

Bu millet ezelden yoksul,
Üzerinde, gam var,
Kasavet var.

Mevsim kış, kar yağıyor,
Mevsim kış.
Dışarıda ayaz,
Nefes bile aldırmıyor.

Bu havada bir de,
Sarınmış ta bir nine.
Ucuz ekmek için,
Kuyrukta bekliyor.

Nine değil sadece
Dede ve gelinler de
Ekmeğin ucuzu için
Bu kuyruktalar yine.

Neylesin gariplerim.
Kazancı az,
Evde ekmek bekleyen
Evlad-ı iyali var.

Mevsim kış,
Havada pus,
Havada kar,
Ve Ayaz, olsa ne yazar.

Bu millet büyük millet
Yine de şükrediyor, sabrediyor.
Yüzü yerde, eğik başı,
Çıkmak için bu durumdan
Düşünüyor, taşınıyor.

Yönetenler düşünseydi,
Duysaydı bundan hicap.
Olur muydu hiç
Millet bu hale düşer miydi?

İnsan olan, bu durumdan.
Izdırab duymaz mı bir yerde?
Bak şunlara, bizim için
Başımıza geçmişler bir de.

Başa gelen utanmıyor.
Millet umurunda mı hiç?
Hep kendini, hep kendine
Hepsi kesesini kolluyor.
Milleteyse hiç.

Bu millet büyük millet,
Yine de şükrediyor. sabrediyor.
Bunlardaysa bir dalalet,
Sabrı, kendilerine zannediyor.

Allah’ım bu durum,
Milletim için bir zuldür.
Kurtar bizi bunlardan
Milletin yüzünü güldür.

Bunlara ben hakkımı
Helal etmedim, etmiyorum.
Millet de etmeyecek
Duyuyorum, biliyorum.

Ötelerde bunlar ne edecek,
Nasıl hesap verecek.
Bu milletin ahıyla,
Bunlar ne bok yiyecek
Ve de
Nasıl yiyecek.

Bilmiyorum.
Bilemiyorum.
Ne bok yerlerse yesinler.
Hak ediyorlar bence,

Acımıyorum.

M. Ayhan Günaydın.
7 Aralık 2005
Ankara