Mevsim Kış Şiiri - Halis Yıldız

Mevsim kış, devir kötü.
Aklım bulanık, bir yanım eksik.
Ve ben her şey yolundaymış gibi davranmaktan bıktım usandım artık.
Dünya varlığını hayal ederken, Kızılbaş Yadigâr geldi gözlerimin önüne.
Rüzgâr camı dövüyor, ben de içimdeki sessizliği yumrukluyorum.
Herkes susuyor, sanki dünya sağır.
Ben bağırıyorum ama sesim duvara çarpıp geri dönüyor.
Yalanlardan örülmüş bir battaniye gibi bu hayat,
Sıcak sanıyorsun, ama altında üşüyorsun.
Aynaya bakıyorum, gözlerim bana yabancı,
“Kim bu?” diyorum, cevap veren yok, derdi rahmetli.
Çakmağı çakıp sigaramı yaktım, dalarak maziye…
İsmim dilimde bir ağırlık olmuştu, tanıyamıyordum sesimi.
“Dayan,” dedi hislerim.
Aldırmadan Gökyüzünün griliğine…
Dünya müthişi bir cellattır.
Bazen altında çırpınırsın bazen üstünde delhizlerin.
Günü geldiğinde utanır elbet utanması gerekenler.
Dumanla dağılırken bu sessiz öykü…
Saygı ve sevgilerimle.