Mevsim karanlık Şiiri - Gürsel Pal

Mevsim karanlıktır burada,
Ağaçlar çiçek vermez
Güneş ışığı buraya girmez.
Mevsim soğuk,
Gökyüzünde yıldızlar yoktur.
Benim Dünyamda
Rüzgara yarenlik etmez kuşlar,
Hiç bir çiçek kalıcı olmaz.
Ne soran olur bu yüreğimi,
Nede uzanır bir dostun eli.
Mevsim Karanlık.
Ben karanlık.
Benim yüreğim buzdan bir kütle,
İçinde yoktur olamaz hiç kimse.
Mevsim karanlık.
Can bir cana hasret olsada
Unutur nasıl olsa
Dost acısını bir kaç günde.
Mevsim karanlık
Yok benim dünyamda hiç kimse.
Çiçek vermeyen dalı neyleyim,
Neyleyim sabahı olmayan geceleri
Neyleyim.
Ateşi yanmaz sobanın közünü,
Bana bakmayan sevgilinin gözünü,
Neyleyim ben bu Dünya'da
Nereye gideyim?
Mevsim karanlık,
İçim buz.
Yüreğimin gözü kör,
Beynimin dili kopuk.
Neyleyim karanlık mevsimde
Kalmıyayımda neyleyim.
Ben yapayanlızım insan içinde
Bu karanlık mevsimde.
Neyleyim....

Melankoli