Mevsim İle Şehrin Sevişmesi

Terkedilmiş bir şehir burası.
Göçmen kuşların, üveyiklerin diyarı.
Mevsim, tüm çıplaklığıyla sarmış dört yanı.
Geriye mahzun bulutlar ve,
Telaşla kanat çırpan güvercinler kalmış.
İnsanlar derin uykuda, sessiz, sakin...
Ezan okunuyor uzaklarda,
Yankılanıyor feryadı
Şehrin buz kezmiş duvarlarında.
Yankılanıyor dalgalı, kara bulutlarda.
Sokaklar secdeye duruyor, gök inliyor.
Terkedilmiş bir şehir ortası...
Bir adam, saçlarına kır düşmüş,
Üstünde karısının nasırlı ellerinin yamadığı hırkasıyla,
Duruyor kimsesiz bir evin buğulanmış penceresinde.
Bir ses, bir soluk, bir kapı gıcırtısı yahut, diyor.
Aranıyor gözleri umutla,
Ama bilmiyor umut da terketti şehri.
Birileri gelsin kurtarsın bu şehri terkedilmişlikten,
Birileri ısıtsın sesiyle sokakları,
Önemli değil bir karga sesi de olabilir.
Kuşların da yuvası olsun, üveyikler gitmesin.
Birileri kurtarsın beni bu soğuk düşten..!
Mevsim yapraklarını savurmuş, çırılçıplak kalmış,
Çıplak bedeniyle sarmış şehri.
Memelerini dayamış dudaklarına şehrin.
Ve sevişmelerin en acımasızını resmetmiş bulutlar.
Kimsesiz bir evin, buğulanmış camında duran adam...
Sevişmenin tek ve ebedi şahidi...