Mevsim hazan, elde hüzün Şiiri - Nuri Can

Yapraklar uçuşuyor sokaklarda
gönlümün gülü uykuda
mevsim hazan, elde hüzün
Gülsüm anamın hali hal değil
gözü yaşlı, dili lal
yüzünde cam kırığı
yanağı bağ bozumu
içinde yıllanmış bir hüzün
kanatır durur yüreğini her dem
duman sarmış geceyi
Gülsüm anamın gözü yaşlı, dili lal
oy bezirgan bu nasıl hal

ağarmış hayalleri, gözünde nem
yüreğinde eskimiş anılar
dalıp uzaklara
hüzünlü bir nehire akıp gidiyor bakışları
özleminde geldiği yerler
hep suskun duruyor
belli ki kar yağiyor anılarına.
içinde sessiz rüzgarlar uğulduyor
iniltisi geliyor uzaklardan
hüznün sarı yaprakları düşüyor sokaklara
anne bir konuşsan diyorum
konuşmanın ne anlamı var diyor
insanın yüreğinde saramadığı yarası varsa

kırılmışlıkları var yüreğinde Anamın
birikmiş hüzünleri
elinde ağlayan bir mendil
bastırıp duruyor yarasının üstüne
oğlunu yitirdiğinden bu yana
suskun duvarlar gibi hep suskun durdu annem
koynunda sararmış bir resim
hep siyahlar giyindi
ne yüzü güldü, ne de gözyaşı dindi
aynalarda bile yalnız, dili lal
oy bezirgan bu nasıl hal

gece
rüzgar şarkısını söylüyor dışarda
içerde solgun bir ağıt sesi
anamın hareli gözleri ıslak
anamın gözleri yağmur
kırık kanadı kolu
öylesine suskun öylesine durgun
tutulmuş nefesi
çıkmıyor sesi
elinde hareli bir gül
bastırıp duruyor göğsüne
ya tahamül!

zaman kötü
babam huzur evinde
kızkardeşim beklemede
anamın hali hal değil, dili lal
sustuğu kadar dilsiz
sesinde bin ah-ı figan
göğsünde gam-ı hazan
buğulu camlarda sararmış bir tül
dokunsam ürperir düşleri
ey tahamül!

burası gurbet
hep kahır renginde iniyor akşamlar
umutsuz ve tedirgin
yürek pare pare,
acılar kat kat
şu dünyanın orta yerinde
günler kuru bir dal gibi
her gece yaprağını döküyor hayat

Nuri CAN
www.nurican.com