Mevsimlerden Hazan Şiiri - Dilem Nevam

Elinde fırçası, sarıya boyar
Görünmez bir el, yeşilden kalanları.
Yapraklar düşer fırçanın her salınışıyla,
Rutubet kokan toprağın bağrına.
Hemhal olur can, cananıyla,
Yeniden bir varoluşun kapısında.
Siyah-beyaz bir akşamüstü,
Bağ bozumundan kalan üzüm salkımları,
Boğazındadır kuşların son azıkları.
Sessizce, kanat çırpar uzun yolculuklara
Kaybolur giderler derin enginlerde.
Kızıla boyanır ufuk, hüzünlü bir gelin gibi.
Dilem nevalar tükenir vedaların ardı sıra,
Ağustos prensesinin hüzünlü son resitali.
Karıncalar sırtlamış son yüklerini;
Bu kadar mı acıklı ayrılık melodileri?
Dağlar toparlar yeşilden eteklerini,
Yavaşça giyer sarı fistanını
Hissedilir hazin bir yolculuğun telaşı.
Havin toparlanırken
Göğsünde gizlediği bir demet hüzünle,
Terk etmeye hazırlanır sevgilisini.
Umutsuz hastalık sarmış dört yanı,
Her yer gurbet, her yer ayrılık.
Allar, yeşiller, pembeler kuşanmış gider,
Sarar alemi hüzünlü bir renksizlik.
Yeniden kavuşmalarda kocaman bir belirsizlik,
Elde kalan sadece yalnızlık.
Bir o kadar hazan ve karanlık.