Mevsim Şiiri - Pınar Avılı

Hatıraların boğazını sıktığımdan beri,
bavulumda renkleri paketleyip taşıdığımda,
ve öyle cansız ve ölü,
öyle kötü kokan ve kirli
kimseye rahatsızlık vermeyecek bir olgunlukta
fırlatıp attım denize kötü külleri..
Sen ne biçim bir mevsimsin?
şimdi mi dökülür yapraklar ilk hevesimin son nabzında?
hani bütün çiçekleri sen açtırırdın?
Benim bütün çiçeklerim baharda ölmüş.
iltihaplı ve yaralı yaralarından beslenen
bir küçük böcekti,öldürdüğün.
Oysa kime zararı vardı?
yalnızca ve salt yaşamaktan başka?
Sen bir mevsimsin,
bütün çiçekleri açtıran,
doğaya selam veren,
ve tüm yaratılmışlara nefes veren,
Ama ben yaşamın ta kendisiyim,nefesim! ! !
Soluk soluğa bir nefesim..
Karanlığımla korkutan,varlığımla heyecan veren,
bir böceğinde yaşadığını hissetmeye ihtiyacı vardır,
ve ben yaşadığını hissettiren bir nefesim taze ve soğuk..
ve ben olmadan sen bir hiçsin!
Ve ben seninle yaşamayacağım,
fakat var olabilmek için tüm örünce
sen benimle yaşayacaksın...
verdiğim her solukta öldürme ümidiyle yaşayacak...
ben varsam sen varsın,
ben yoksam sen neye yararsın? ?
Ve ben seninle,
bir yağmur çiçeğinin açışıyla barışacağım..
öldürdüğün küllerden yarattığın bir çiçekle...
şimdi bekle,
Kışın ve karın uğultusunu dinle sadece...

Pınar Avılı
Kayıt Tarihi : 17.11.2014 11:16:00