Mevsim Şiiri - Nebiye Toprak

Mevsim;
Sonbahardı adı üstünde
Yaprak;
Sarardı, soldu hasretten
Düştü sonunda toprağa
Topraksa;
Canlıydı umutlara
Uzanırdı kolları
Suya güneşe
Güneşse;
Karanlığı aydınlattı
Gözleri kamaştı sevginin
Kollarını açtı insana
Baktı;
Gözleri doldu
Yürek;
Çırpındı coşkuyla
Uzattı ellerini
Çekti birden
Unuttu insan olduğunu
Gönlünü kaptırdı
Yarattıklarına
MUTSUZ OLDU…..

02.Aralık.1990/İstanbul