Mevlid Şiiri - Osman Balkıs

Doğdun;
Sen doğarken,nabzı vurdukça vurdu yer kabuğunun.
Gök derin bir ilk soluk gibi genişledi,ferah,
Ferah son şafağı için insanlığın.
Yapraklarında gizemli bin alkış ağaçların.

Doğdun;
Sen doğarken kurtlar,kuşlar,kulak kesmis ritmine toprağın.
Çiçekler bir başka emiyor yer anayı yudum yudum.
Gelen kutlu misafire sunulmak için,
Gonca gonca gülüş,bin tevazu yüzünde yaprağın.

Doğdun;
Sen doğarken gök ve arz selama durmuştu,
Bütün meleklerde tatlı bir telaş,
Bilge bakışlarda bir kanıt,bir muştu,
Evren varlık sebebine kavuşmuştu.

Doğdun;
Sen doğarken bin yıllık direkleri sarsıldı sarayların.
Çarpık suratlardaki kibir,ürkek,durgun,
Kopacak bir kıyametin uğultusuyla tedirgin.
Yaprak yaprak takvimlerden söküldü.Ve Kisra sürgün.

Doğdun;
Sen doğarken bin yıllık ateşi söndü mecusilerin.
Meteor yağmuru gökten yere,yağmuru havai fişeklerin,
Korkuyla fırlar yatağından,dehşetinden rüyasının,
Kahinleri kaygılı,yüzü gergin,Medayin meliki Nuşirevan’ın.

Doğdun;
Sen doğarken kıyısında saraylar yükselen Fırat,
Kıyısında vahşet,kıyısında zulüm,debdebe,ifrat,
Suları çekildi nehrin,suları Seva Gölü’nün.
Onayladı Zebur,onayladı İncil ve Tevrat.

Doğdun;
Kutup yıldızı oldun,pusulası insanlığın.
Nurdan son halkası,peygamberler halkasının.
Artık gök sakin,yer dingin,nabzı rutin toprağın...

Ey mevcuda vücut veren,vücudu vacip Allah,
Bizi kabul et,al gölgesi altına mübarek hırkasının...

28/04/2000/ Erciş