Mevlânâ'ya Arzuhâl Şiiri - Vedat Fidanboy

“Gel, yine gel…” diyorsun, gelmek öyle kolay mı?
Lâkin çağrına uyan, ben bir erim Mevlânâ…
Geldim, yüz sürmek için bekliyorum kapında;
İlminin eşiğidir benim yerim Mevlânâ…

Bilmiyorum kaderin yaptıkları şakamı,
Bu ne biçim aşktır ki bırakmaz hiç yakamı,
Boştur derim dünyanın her sevinci her gamı,
Hem ağlarım derdimden hem gülerim Mevlânâ…

Düşlerimde Arzu’yu arayan bir Kamber’im,
Gönülden gönüllere dönüp duran çemberim,
Çıkıp derdim dökecek yok benim bir minberim,
Bazen Ferhat olur da dağ delerim Mevlânâ…

Hiç kötülük gelmiyor yeşil çayırdan çime,
Günahkâr kim? .. Sorsalar, katılmam o seçime,
Yunus’un sevgisini doldurarak içime,
Göklerden dert yağsa da sabrederim Mevlânâ…

Kanat açıp uçarım bir kalbe konmak için,
Göz ararım ruhuma yaşında yunmak için,
En güzeli doğruyu arayıp bulmak için,
Gönlümün eleğinde aşk elerim Mevlânâ…

Ey sevgi öğretmeni, ey aşkın medresesi,
Sanki sevda yelidir neyzenlerin nefesi,
Arındırır kirimden su gibi ney’in sesi,
Tövbe eden kullara güç dilerim Mevlânâ...

Biliriz ki yücesin az bizdedir çok sende,
Kusurludur her âdem kusursuz yok evrende,
Hoşgörülü insanın aşkı ile çevrende,
Dünya dursa yerinde ben dönerim Mevlânâ…