MeVLANA’M Şiiri - Feride Bektaş

Ey Mevla’na gizleri aşikâr kılan yüce er,
Her anlam, mana,itibar bulmuş seninle.
Cihanda bulunmaz Konya gibi bir yer,
Varlığınla berekete gark olmuş şimdi.

“Çok şaşılacak şey ben bu iki zıdda aşığım âşık,” dersin,
Cevr ü cefa,derd ü bela Hak’ın lütfüdür,der sayarsın
Âşıklara gam-çile; zevk ü sefa gibi bir ikram’ı seversin,
Ey sevgili; eziyet keremine müptela bu gönül, şimdi.

Mevlana’m Haktan gelen kahıra olmuşsun müptela,
Şaşılacak şey meğer aşkına yarenmiş derd ü bela,
Dersin ki; Ya, CENAP cefadan vazgelip bana verirsen sefa,
Nice olur halim nefis elinden bizar kalırım o dem şimdi.

Sen ki; merhamete nail olan, zayıflara merhamet dileyen,
Nefis denen çelikten kaleyi mana silahıyla tuz-buz eyleyen,
“Mahşer günü ben kimim, ne hale geleceğim” ilmini söyleyen
Vay o kişiye ki nefsine uyar da lüzumsuz fetvalar verir.”şimdi.

Haktan gelen derd ü belâ azan nefsin şifası,
Yaratandan gelen cevr ü cefa ruhun baki sefası,
Yardan gelen zevk ü sefa cana Cehennem ifası,
Yârden gelen der ü elem sevgiliye şebu-aruz şimdi.

Fani âlem de yegâne miras yaratılanı sevebilmek,
Dil, din, ırk ayırmaksızın bir gönüle girebilmek
“Bizim dergâhımız, ümitsizlik dergâhı değil, diyebilmek
Yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel...”şimdi.

Ey serdar ı şahım Mevla-Mevlana’m;
Kin, kasavet, nefretle dolmuştu can evim,
Kuşkulara şifa,derde derman oldu Mesnevin,
Can elmasım da misk i amber güler açar şimdi.