Mevlana Şiiri - Abdullah Bedeloğlu

Mevlana
Hak ışığında uçan pervane
Bir veli, alim kişi Mevlana.
Uyarsan zikrine Kaf dağını aşırır.
İlim, hikmetiyle güneşe ulaştırır.

Can bilince kendi için döner.
Canan bilince senin için fener
Işığıyla aydınlatır dünyayı
Görmeyen, duymayan kalmadı Konya’yı.

Göğe çıkan görür orada onu.
Anlatınca hayret eder konu komşu.
Yere inmesi ise bir küçük koşu.
Yerden göğe heybetli boyu posu.

Mevla ruhu çamur ile yoğurdu.
Mevlana’ya can olarak sundu.
Kelam edip Yunus’un diline koydu.
Yunus anında göğe uçurdu.

Dört yöne kement atan
Adalet için yanıp duran
Halka Yunus’la kucak açan
Dostluğa sadık kalan O’ dur.

Duaların kabul olmadığı,
Aşıkların kavuşmadığı
Ülke neye benzer?
Onlar insanlığa gösteren.

Komşusu Nasrettin Hoca
Dünyanın merkezini sezer
O eşeğinin bacağına takılı gezer.
Gün olur İstanbul’a gider.

Çalışana kazandığını vermeyenleri,
Bahtına esareti layık görenleri,
Perçeminden tutup sürükleyen
Mevlana, Yunus, Nasrettin Hoca.

İyileri, kötüleri birbirinden ayıran
İyilik otağında birlik kuran
Hem sözlü hem de yazılı basın
Onlardı halkına Süpermen olan.

Abdullah Bedeloğlu