Mevlana Şiiri - Sezayi Tuğla

MEVLA(NA) ’YI ANMAK Mevlana, Mevlana. İyi ama hangi Mevlana? Yeryüzünde o kadar çok Mevlana var ki, akılları, fikirleri, düşünceleri zorluyor adeta. Ülkemi sarmış, dünyayı sarmış, âlemi sarmış sevgisi. Hoşgörü şemsiyesi altında, tüm yaratılmışları harman etmekle meşgul yüzyıllar sonrada olsa. Şems’in ışığını ve sıcaklığını bir akü gibi kendinde depo edip, ihtiyaç duyanların yardımına koşan Mevlana. Mevlana; temiz, saf, berrak, uçsuz bucaksız bir umman. Onda tüm kötülükler, olumsuzluklar, açmazlar yok olup buharlaşır adeta. Nazım Hikmet’in, Rusya’ya gitmeden önce yazmış olduğu bir şiirini okumuştum yıllar önce. “Bende senin müridinim Mevlana” diyordu mısralarında. Mistisizm de, hümanizm de sosyalizm de, hatta ve hatta ateizm gibi birçok… izm de Mevlana’nın sıcacık kucağını arıyor insanoğlu. Bunların hepsi çok güzel belki. Ben biraz değişik bakmak istiyorum olaya. Mevlana, Şems’i Tebrizî’nin nezdinde Allah aşkını bulmuştu. Hayvanatta, nebatatta, semâvatta da Allah aşkını bulmuştu. Bir kuyumcu dükkânından gelen çekiç seslerinden tutunda, sokaklarda oynayan çocukların neşe ve çekişmelerinde dahi Yaratıcının izlerini buluyordu Mevlana. Mevlana kuru kuruya sevilmemeli, Mevlana gösteriş için anılmamalı bence. Mevlana yaşanmalı, Allah aşkı için yaşanmalı. Mevlana’nın nezdinde, Mevla ile olmalı. Semazenleri izlerken, Mevla’nın halk etmiş olduğu güneş sistemi, galaksiler, nebulalar, kısacası milyarlarca yıl hem kendi etrafında, hem de birbirlerinin etrafında, belli bir düzende, bir uyum içinde dönen kâinat tefekkür edilmeli. Sanatçının yapmış olduğu eseri de hayranlıkla izlerken, sanata değil, sanatçıya âşık olunmalı. Gökyüzüne tekrar tekrar bakıp, yorgun bir şekilde gözlerin geriye döneceğini bildiriyor Kur’an da Yüce Mevla. Mecnun, yıllarca peşinde koştuğu Leyla’sında nasıl Mevla’yı bulmuşsa, gelin, bizde Mevlana’da Mevla’yı bulalım, ne dersiniz?