Mevla'dan Mevlana'ya Şiiri - Ömer Temel

I
Mevla’dan Mevlana’da, şekillenmiş hoşgörü,
Sanki ta maveradan O’ndaki ulvi görgü.

Gönlü’nün Lut Göl’ünde yıkamış nefs narını.
Dönerek aksettirmiş,dünyaya didarını.

Sevgiye dört döndün de,nefrete hiç döndün mü?
Mevlana türbesi var,Nemrud’un da gördün mü?

II
İnsan nefsin esiri,iyiliğin nankörü,
Olmasın! cehennemin, odunu ve kömürü.

Oysa üç günlük dünya, peki, nedir ödülü?
Ömrün bağban’ı sevgi,amel’in de bülbülü,

İyilik ve kötülük,kıldan ince örgülü,
İlmeğin biri diken,biri hoşgörü gülü.

Kutuplarda çözümsüz, senlik-benlik düğümü,
Su sendeyse neyleyim,altın-gümüş güğümü?

Varoluş salonunda, hatırla Elest’ünü,
Ta Kalu Bela’da ki, o muhteşem düğünü,

Söz verdik kulluk O’na,Bırak şirk düdüğünü,
Sen-ben,biz-o demeden ver sevgi ödülünü.

Gelin gönül nar’ı na, bir avuç su serpmeye,
Yaradan’ın hatrına dünya’yı hoşgörmeye.

Kendine ne istersen,geç birde karşıdan bak,
Ben ol, sendeki seni,sonra Hak’kına bırak.

Bak göreceksin hayat, daha da bir manalı,
Bütün varlık buralı, bütün kuzular kınalı.

Yalnızca benim değil,yalnız senin de değil,
Yaradan’dan ortagız,dünya kimsenin değil,

29.03.2008