Mevcudiyet; hepsi o! ! !

Ne muzaffer olsaydı da adı
farketmezdi,
ne de Kemal.
Ne kazanmanın tadını yaşayabilecekti,
ne de olgunluğun;
ne olduğunu bilebilecekti.
Onu durmadan törpüleyen
iyi ve sağlıklı olan neyi varsa
talaş gibi döküveren
bir hayatı vardı.
Ve yalan değildi
bütün bunlar,emin olabilirdiniz.
Adı Nazımda olsa
şiir yazamazdı,
Picasso olsa resim yapamazdı.
Taş yontamazdı
heykeltıraş da olamazdı.
Üstelik her acı çeken
sanat yapacak değildi ya! ! !
Sırtına kazınmıştı ve dövmelenmişti
ve de adeta çöreklenmişti
bir daha çıkmamacasına da çekiçlenmişti
kaderi ve; bakır gibi ezilmişti ciğerleri.
Ömrü boyunca hep kötü müzik dinleyecek
onunla efkarlanacaktı.
Köpek öldüren şarabıyla da zıkkımlanacaktı.
Ve bir yudum şarabı da
nasibinden sayacaktı.
Onun yazgısı binlerce yazgıdan
sadece biriydi.
Birde adammış gibi sevdalanacaktı,
adammış gibi yüreği yanacaktı.
Oysa mahallesinin delikanlı kızları da
onu satıvereceklerdi bir kalemde;
Bakımlı dedikleri
zengin çiplerine iki dakikada.
Türk filmlerine benzemediğini
anlayacaktı belki hayatın.
Hiç kimse gelip gözünden dökülen
yaşları silmeyecekti,
hele öyle bir sevgili zaten olmayacaktı.
Araç mezat satacaktı ömrünü
parası olan züppelere.
Aklar düşecekti saçlarına
ve bedeni
zavallı bedeni hergün
biraz daha bitecek,
ve onu taşıyan omurgası çökecekti.
O ise kendisine zengin gelen
hayallerin yamaçına bile yaklaşamayacaktı.
Ömrünün asıl amaçının
sadece bir mevcudiyetten ibaret olduğunu
anlayamadan,
çekip gidecekti bu hayattan.