Metruk ruhumun güzergahı

Metruk bir sokaktır ruhumun yolu,
Çatlamış duvarlar yankılar dolu.
Her köşe başında bir eski hüzün,
Tozlanmış aynada gölgeler solgun.

Adımlarım yankı, boş evler gibi,
Sessizlik içinde bir cenk sahnesi.
Her taş bir hatıra, ağır bir yükle,
Geçmişin gölgesi asılı gökte.

Pencerelerde titrer kırık camlar,
Yankılar savurur içimde gamlar.
Rüzgâr, bir ağıtla süzülürken dar,
Kapanır geçmişin karanlık diyar.

Tavan aralarında saklı fısıltı,
Bir zaman çemberi kırılmış artık.
Çatı kiremiti gibi dökülen söz,
Ruhumun yolları hep ıssız, hep düz.

Bir ışık beklerim, ufukta sessiz,
Kaybolur derinlik, belirsiz, renksiz.
Ruhum bu güzergâh, metruk bir şehir,
Yine de içinde doğar yeni bir şiir.

Ve bilirim, her virane bir sır,
Küllerden doğacak, kalbimdeki nur.
Bu metruk yol, yeni bahçelere varır,
Bir tohum filizlenir, umutla yarılır.