Hüznün metruk kentinde ben olmaktan çıktım
titreyen bir geleceğin sevgi gölgesinde üşüyorum sensiz
tüm umutları ulaşamadığım her şeyine ayna kılıp
bir ezginin en güzel sesinde susup kalıyorum aşka
beni de çalıyor teller ve”el”ler bilesin
sorgum kurlarına endeksli
İçimi ezer delice bir cesaret
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
Devamını Oku
görünmez bir el kilitler kapılarımı,
miskinliğimden değil bu minnet
çaresizim seni sevdiğimi söyleyemem.
Dilsizim.
