Metropolitan Şiiri - Özge Özgen

Düşündüm

Nasıl çıkarsam seni kendimden
Kaç yokluğa çarpsa yüzüm

İz oluyor herşey

Antik bir metropolitandan kuşları yolcu ediyorum

Bütün kaburgalarım birbirine değiyor
Ve kireç gibi bir duvarlar yıkılıyor önüme

Böyle zamanlarda ateşin üstünde dönen bir fincanla dertleşiyorum

Ne yalan söyleyeyim
Güllerle de konuştuğum oldu
Çiğnediler beni

Bütün sakızlarda diş ısırığı

Kaç kadın gördüm
İspanyol paça yorgunluğunda

Uğultular arasında öldüler

Ben kaç iğneden geçtim

Ucunda kıvrılmış hüzünler

Böyle ağır bir yer var yüzümde

Çekirgeler suyun üstünden zıplayarak koşuyor

Bıçak geceyi kesiyor

gece bıçağı

Sırtımdan önüme açılan bir nehirden

Deniz çıkartıyorum

Kalbim

Bir avuç su

Var olduğum sürece

Seninle

Hiçbir şiirde karşılaşmamayı diliyorum...