Metropolde Yaşamak Şiiri - Mine Demirci ...

METROPOLDE YAŞAMAK
Küçük bir şehrin gecesinde bindiğin otobüs,bir sabah gözlerini açtığında büyük ve sisli bir kentin ortasına bırakıverir seni.
Okulun ilk günü anne babanın seni oracıkta bir başına bırakıp gittiği günkü duyguların gelir aklına…
Korku,bilinmezlik,cesaretsizlik ve bunun gibi bir sürü meyus duygu.
Ürkek bakışlarla bakakalırsın öylece yanından geçen insanlara ve onların sana uzak yaşamlarına…
Teselli cümleleri kurarsın zihninde,bu da geçecek,alışacağım! ..
Hani bir köye girdiğinde ağır bir koku karşılar ya seni ilk önce.Alışamazsın tezek kokusuna bir müddet.Ama zaman geçtikçe hissetmemeye başlarsın,alışırsın.Koku kaybolmuştur zannınca …
İşte metropolde yaşayan insanlarda böyle.İlk kez büyük bir kente girdiğinde her şeyi tüm gerçekliğiyle fark eder; ihanetler,vurdumduymazlıklar,yitirilmişlikler,terkedilmişlikler…
Her şey ama her şey gözleri önündedir.
Bir müddet sonra alışmaya başlar.Tiksinti veren ne varsa olağanlaşır.Tüm kutsallığını ve soyutsallığını yitirmiş bir hayatın pençesine düşer.Bir sürü sahtelik sayılamayacak kadar…
Soyut olan her kavramın ve iyi olan her kelimenin bir karşılığı vardır kentte;
Yardımseverlik=rüşvet
Borç para=faiz,senet
Sevgi=çıkar
Güven=aldatılmak
Tüm bunlar karşısında söylenen her şeye vereceği bir cevabı vardır,çoktan susturduğu vicdanını rahatlatmak için.Ona göre bu bir zorunluluktur ve böyle olmadığı takdirde barınması ve ayakta kalması imkansızdır kentte.
Faka basmamak için yoğun bir çaba halindedir.Sahip olduğu tüm değerleri,inandığı ve aslında doğru olduğunu bildiği her şeyi hiçe sayma pahasına!
Yoğun bir tükenişin resmidir kent.Adı konulmamış duyguların ismi!

EKİM / 2005