Metropol Rüyaları – Melankoli…

Gece yarısı.
Sokaklar ıssız, perdeler çekilmiş
Ve yollar;
Terk edilmiş bir sessizlik içinde.
Zamansız yağan ahlaksızlık
Bir cadde kenarında,
Karanlığa gömülmüş…
…
Şehir rivayetlerle dolu.
Sokak aralarına karışan,
Linç edilmiş yalnızlıklar
Birikmiş öfkelerle sonsuz…
Bir ihanet, bir aşk
Biraz ergen yalnızlık…
Kimse yaşamıyor hakikat bu
İnsanlar masum insanlar suçlu;
Her insan yaşandıkça ölüyor.
Ve herkes yaşattıkça güçlü.
Hayat bu işte…
…
Küfreden sarışın kadın,
Bana bakıyor;
Hani gözlerim Uykusuz,
Sana yakın, tenden uzakta.
Seni özlemekle sonsuz…
Küfreden sarışın kadın
Bak hala bakıyor;
…
Yorgun duruyor bakışlarım
Eski bir çapkın;
O şimdi pişman…
Çok zor oluyor buralar.
Bütün kaldırımlar aynı
Bütün yollar sana,
Şimdi hayat sende.
Herşey anlamsız…
Bakma önümü göremiyorum.
Çünkü sensiz;
Herşey sebep.siz…
…
Korkuyorum uzaklardan
Tıpkı beni bıraktığın gibi,
Senden uzakta durmaktan,
Korkuyorum…
…
Sanki herşey sende kalmış.
Yaşam ve ölüm,
Buralar artık tarihe geçici değil,
Arayıp durduğun,
Kayıp bir bölgeyim ben.
Sana yazılmış şiirden kalan
Son nokta gibi!
Silme böyleyim ben…
…
Üşüyorum ne olur.
Hadi, sende topla beni.
Sevişelim bugün, hadi gülelim…
Biliyor musun?
En azından içimizde,
Hala, ölüm diye birşey var!
Ve hala yaşıyoruz ikimizde…