İstanbul,
Derdime dert kattığım, insanlarını anlayamadığım İstanbul.
Şu birbirlerinden “seni sevmiyorum” dermişçesine ayrılmış, arnavut taşlı sokaklar.
Belki onlarda bıkmış, belki onlarda yılmış birbirlerinden,
Ve bu yüzden, bana yaklaşma dermişçesine ayrılmış, arnavut taşlı sokaklar.
Kim bilir ne naralar atıldı, ne nargileler tüttürüldü şu diyarda.
Ne günler gördü, ne yaşamlar söndü, ne yaşamlar doğdu.
Yoklama defterinden tanımadım sizi,
Benim haylaz çocuklarım
Sınıfın en devamsızını
Bir sinema dönüşü tanıdım
Koltuğunda satılmamış gazeteler
Dumanlı bir salonda
Devamını Oku
Benim haylaz çocuklarım
Sınıfın en devamsızını
Bir sinema dönüşü tanıdım
Koltuğunda satılmamış gazeteler
Dumanlı bir salonda
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta