Metropol Çiçeği Şiiri - Muharrem Abut

Şimdi eminim ki çok daha mutlusundur;
Daha aydınlık sabahlara uyanıyor,
Daha parlak güneşleri doğurtuyorsundur odana.
Üstelik tavanda asılı duran avizelerde üzerine yürümüyordur.
Hani ayrıldık, bitti ya her şey.
Hani bir balığın sığ denizde yüzdüğünü,
Nasıl karaya vurduğunu,
Unutması kadar kolay ya unutmak…
Benim seni unuttuğum gibi(!)
Unutmuşsundur işte öylece.

Şimdi şairin bahsettiği kafelere gidip,
Adres bırakabilirsin dostlarına.
Hatta belki yağmur bile yağar.
Yürür, ıslanırsın,
Yağmurda ellerini yıkar,
Silersin ellerimin izlerini elinden.

Kolaydır unutmak,
Ne de olsa her seven benim gibi sever,
Sende her sevdiğini beni sever gibi seversin.
Her sevdiğinin uğruna öyle ölümlerden ölüm beğenir,
Her sevdiğinin ardına,
İpi elinde, kendi sehpasına gülerek tekme atacak,
Onurlu bir düşünce suçlusu gibi gider,
Gerektiğinde ölümüne savurursun tekmeyi.
Öyle mi?

Onun için durma hadi,
Bin şu durakta bekleyen dolmuşa,
Her uğrak ve durak yerinde ben gibi birini ara.
Olmadı vapurlara bin,
Yem at balıklara.
İn vapurdan tramvaya bin.
İn tramvaydan otogara git,
Şehirlerarası otobüslere bin.
Gözlerin gözleri gözlerim gibi ışıldayan,
Sana benim kadar sevgiyle,
Benim kadar şefkatle bakan birini arasın…

Sahi arar mısın be güzelim,
İnanır mısın ben gibi sevebilecek,
Ben kadar koca yürekli biri daha olduğuna?
İnanmazsın değil mi?
Yok değil mi?
Yeşilin griye kestiği,
Betonların boy verdiği,
Son yerde açan Metropol Çiçeğim!

İnanmazsın değil mi?
Çünkü ben inanmıyorum,
Senin için benden,
Benim için senden başka,
Yeşerecek toprak olduğuna.
Toprağımsın, toprağınım.
Filizimsin, filizinim.
Yaprağımsın, yaprağınım.
Dalımsın, dalınım.
Gülümsün, gülünüm.
Yani sevgilim,
Biliyorum bende neysen, sende O’yum.
Yüreğinden uzakta bir yere asla gitmedim,
Hâlâ bıraktığın yerde,
Hâlâ sendeyim.
Yaşamımsın, yaşamınım,
Ölümümsün, ölümünüm.
Uzatma da gel hadi,
Ya gel al beni ipten;
Ya da gel çek ipimi!