Metrodaki Kız Şiiri - Akın Korkmaz

Dün akşam metroya bindim
Kartal ilk duraktan
Biraz da bekledim
Bir kız bindi ağır ağır
Sürünerek son kapıdan

Ayaklarında yoktu derman
Rengi benzi atmış
Saçları karman çorman
Karşıma yığılmış

Acıdım kızcağıza
Belli ki hasta olmalıydı
Elinde bir poşet vardı
Bir parça azık
Perişandı kız yazık

Gözüm hep üstündeydi
Çünkü korkuyordum
Ha düştü ha düşecekti
Derken inmek vakti
Tam ben ayaklanırken
O da kalkmaz mı yerinden

Ayaklarını sürüdü yine
Yürüyen merdivene geldi
Ben de gittim peşine
Gitmesem ah kim bilir
Tepe takla düşerdi

Merdiven biter bitmez
Buna bir haller oldu
Gözümün önünden gitmez
Yeniden dirildi sanki
Haşarı çocuklar gibi
Kayak yapmaya başladı
Parlattı bir güzel
Tüneldeki kaygan taşları

Bana seslenmesin mi?
Kaymayı çok severmiş
Evet, buydu ilk sözleri
Tünel çıkışında
Yine duraklamasın mı?
Arkadaş çattık belaya
Gitti arabaların üstüne
Bıraksam araba çarpacaktı

Yüzüme baktı derinden
Öyle bir soru sordu ki
Aklım gitti yerinden
Sen de mi bıktın hayattan
Ne yalan söyleyeyim
O an bu geçiyordu aklımdan

Cep telefonumu istedi
Dayanamadım verdim
Tuşlarına bastı gezindi
Bir numara aradı
Konuşmak istedi
Olmadı, beceremedi
Sonra bana söyledi
Ben aradım
Bir adam çıktı
Yabancının teki
Kız tanıdık ya sanki
Bir kız var efendim
Sizinle görüşmek istiyor
Korkuyorum pek kendinde değil
Deyip çekildim aradan
Sonra bir sigara çıktı
Yırtılmış torbadan
Onu da yakamadı
Kibriti tutuşturdu elime
Sen yak dedi sigaramı
Zar zor yaktık
Yavaş yavaş sıkıldım artık

Teşekkür etti bana
Çok tuhaf biriydi
Ama konuşurken aklı başında
Çekti gitti sonra
Bir otobüse bindi
İyiyim ben iyiyim dedi

İyi miydi kötü müydü bilmiyorum
Kaybolup gitti gözlerimden
Bu gizemli kızcağız
Belli ki geçmiş
Feleğin çemberinden

Düş müydü gerçek miydi?
Belki de korkularımdı yüzleştiğim
İçimde konuşan vicdanımın sesi
Hayata dair bir isyan
Kendime bile söyleyemediğim