Metris Şiiri - Kemal Berk

Metrisin her yanı taştan duvarlar
İnsanlığa hasret yiğit koçlarım
Güneşi görmeden rengi solanlar
Zalimin elinde kaldı canlarım

Gardiyanın ayak sesi gelirken
Her gün yeni yaşlı genci gelirken
Her adımda sağa sola düşerken
Utanıyor üryan halden canlarım

Kaderi böyleymiş boyun eğilir
Çektiği çileyle yürek delinir
İsyan değil hepsi Hakk-tan bilinir
Duvarlar içinde üzgün canlarım

Yaralı gönüller sessiz oluyor
İçeri düşenin rengi soluyor
Seven gönülleri her gün yoruyor
Dil sussa da göz konuşur canlarım

Damda hasret seven güzel gözlere
Dar gününde tatlı dilli sözlere
Ana baba vurur her gün dizlere
Arar dostu dar gününde canlarım

Metrisin üstünden bulut eksilmez
Kapıda bekleyen güller gülemez
Sevdalı gönüller derdi söylemez
Ağlarken gülmeyi bildi canlarım

Kimi müebbettir kimi idamlık
Orda bir şey eksik oda insanlık
Bozkurt’un yaptığı Türk' e evlatlık
Perişan hallerden sormaz canlarım

Külözü'nün rengi soldu mapus da
Gardiyanın ayak sesi kapıda
Her gün görür acı zulüm zindanda
Gözler bakar kimse duymaz canlarım

Kemal'eren/Kemal Berk.