Metin Ol, Annen Ölmüş Şiiri - Kemal Yavuz

---------------metin ol, annen ölmüş! ...
---------------dediler,
---------------ne de kolay söylediler!

Oturdum kaldırım kıyısına, ağladım, ağladım…
Çocuklar vardı etrafta; kartopu oynuyorlardı,
Saygıdan bıraktılar
Belki sevgilisi terk etmiştir, dedi biri
Bir diğeri, yok, dedi; hakaret etmiştir amiri…
Annelerin hiç ölmeyecekleri yaşlardaydılar henüz;
Annemin öldüğü hiç birinin aklına gelmedi…
niçin ağlıyorsun abi, diye sordu biri;
yoksa değerli bir eşyanı mı kaybettin?
annem ölmüş, dedim ona;
insan başka ne kaybedebilir ki, anneden değerli?
Gidin haydi, öpüp koklayın annelerinizi! ...
Konuşamadı çocuklar, hepsi gitti…
.
---------------metin ol, annen ölmüş! ...
---------------dediler,
---------------ne de kolay söylediler!

Cenazesi hemen kaldırılacakmış,
son bir kez göstermeden,
buna nasıl tahammül ederim ben?
Nasıl koştuğumu bilmeden, koştum, koştum,
yetiştim cenaze götürülmeden…
Ev, etten duvar kesilmiş,
duyan gelmiş, duyan gelmiş,
meğer seni ne çok severlermiş…
Güya erkekler ağlamaz ya,
babam somurtmuş tüm çirkinliğiyle,
sanki süt dökmüş kedi,
oysa, oysa seni en çok o üzerdi…
Zaten, yeter artık, üzme annemi,
dediğim için evden kovmuştu beni…

Annem ölmüş,
seviniyor musun baba? ...
sevin, sevin,
hayat sigortaları
ölümlü ruhlar için
ölüm parası veriyorlar!
annemin ölüm parası senin...

.
Ablam kadınların arasında,
ara sıra ağıt yakıyor…
O da daha yeni bebeğini yitirmişti
Yastaydı çoktan,
dediler ki, kuşpalazından;
ama ben eminim,
babasının, zırlıyor diyerek attığı bir tokattan...
şimdi, süt dolu memeleri acıyla sızlıyor.
Yediği en son dayakta,
elinde ne varsa o da vurmuş adama,
kocaya el kalkmazmış,
kaynanası kovmuş evinden,
çocuğuna şimdi babam bakıyor.
Şeytan diyor, git bin gırtlağına şerefsizin,
ama annem,
ah garip annem,
her seferinde önümü kesmişti de, gidememiştim!
.
Küçük yeğenim nerede ki?
Ortalıkta görünmüyor,
Bir ihtimal, bir yerlerde
kurşun askerleriyle oynuyor.

---------------metin ol, annen ölmüş! ...
---------------dediler,
---------------ne de kolay söylediler!

— nasıl ölmüş?
Dedim,

— yolda düşüp başını vurmuş,
ölümü beyin kanamasından olmuş
dediler...

ölmek, düşmek mi,
buz tutmuş yolda ayağın kayınca?
Bu kadar önemsiz mi?
Bilebilseydim seni öldüreceğini,
içimde eritirdim karları, buzları annem,
saçaklarımdan dökerdim buzdan sarkıtları
bir güneş gibi...